KİRALIK RUHLAR

Son dönemde etrafımdaki herkeste bir karamsarlıktır almış gidiyor. Herkes sıradanlıktan, sabah uyandıklarındaki amaçsızlıklarından, varacakları noktayı bilememekten yakınıyorlar. Herkes bir mucize, bir süpriz, bir aşk bekliyor.

İnsanları dinlerken bir yandanda gözlemliyorum, kendi yaşadıklarımla, içinde bulunduğum ruh halleriyle kıyaslıyorum, çok benzer şeyler yaşıyor insanlar bu gerçek. Fakat neden? Neden insanlar dünya bizim diyişimizle ilerledikçe, geliştikçe insanlar mutsuz oluyor? Ne eksik? Yada ne fazla geliyor? Sanırım özgürlük arttıkça sahip olduklarımızın değerinin farkına varamıyoruz. Özgürlük çok büyük bir güç fakat kontrolsüz güç güç değildir sloganı aklıma geliyor.

Hepimiz o kadar ruhlarımızdan uzaklaşıyoruzki bizi neyin mutlu, neyin mutsuz ettiğinin bile farkında değiliz. Önüne havuç konmuş eşşek gibi sadece koşuyoruz. Nedensiz ve amaçsızca.

Bu dinlediğim insanların ortak noktası herkes geçmişte birilerini suçluyor, yaşadıkları ilişkileri, hayatına giren insanları. Herkes bir noktada hayal kırıklığına uğramış ve orada takılıp kalmışlar. İnsan hayatı bu kadar ucuz mu diye hep sordum kendime acaba onların bu psikolojilerinden onların suçladıkları insanlar haberdar mı? Yada onlar gerçekten mutlumu merak ediyorum.

Herkes kendi ruhunu aslında birisine teslim etmek istiyor, kucagında saçları okşansın, gece ayaklarıyla ayaklarını ısıtsın, çocuk hayalleri kursun, tatile gitsinler vs vs…

Herkes bana göre ruhunun ev sahibi… Hepimiz ruhumuzun bir sahibi olması için onu evimize alıyoruz. Dışarıdan herkesi sokmadığımız 4 duvarımız arasına. İlk başta kiracı gözüyle bakıyoruz. Sonra alışıyor, evin her köşesine bir anı bıraktırıyoruz. Ve bir gün o kiracı gittiğinde umutsuzluğa kapılıyoruz. Hem elimizdeki ev eskimiş oluyor.  Hem bizim inancımız azalıyor. Kiracılara güvenimiz gidiyor fakat bir yandanda kiracı istiyoruz. Yalnızlığı sevmiyoruz. Daha seçici olmamız gerekirken ev eskidikçe, fiyatını düşürüyor. Fazladan promosyonlar sunuyoruz. Sadece evimizin tek bir sahibi olmasını istediğimiz, o evde yaşlanmak, onun ruhuyla ruhumuzun küllerinde ölmek istediğimiz için.

Giren kiracıların süresi vs önemli değil. Kimi kiracı 3 sene yaşıyor, bir parmak izi bile kalmıyor. Kimisi 1 ay kalıyor ama her duvarda parmak izleri, yerlerde saçları, banyo lifinde kirleri kalıyor. İşte o zaman yeni kiracıyı almak zorlaşıyor. Bu sefer kiracı almaya kalktığınızda gönlümüz el vermiyor. Geleni gönderiyor, geleni gönderiyoruz. Eskidikçe eskiyoruz.

Bu kiracılarda özlüyor tabi ev sahiplerini. Olay tek taraflı değil. Nasılki her girdiğimiz ortamı sahiplenmiyorsak o kiracılarda ev sahiplerini unutmuyor. Başka ev sahiplerinde önceyi arıyor. Evin rahat koltuğuna rağmen, yerdeki minderleri belkide çatısı akan önceki evi özlüyor. Huzur farklı birşey herkes huzurlu olduğu, inandığı, sonu olmadığı şeyleri özlüyor. Kimi kiracılar ve ev sahipleri birbirine giriyor. Evi yıkıp döküyorlar. Bilmiyolarki kırılan camlar ikisininde ayaklarını kesecek, dökülen tuvar tozları arasında kaybolacaklar.

Kısa asıl sorun ev sahibi olduğumuzu bilerek gerekiyorsa uzun süre o eve gözümüz gibi bakarak değerini düşürmeden gerçek sahibini beklemek. Yoksa en sonunda elinizde kalan kırık dökük eskimiş bir ruhunuz kalıyor.  Ve etrafımda dinlediğim hikayeler gibi hikayeler atlatıyor oluyorsunuz.

Mutsuzluklarımızı ne zamanki kiracılarla unutmaya çalışmazsak, o zaman mutlu olabiliriz diye düşünüyorum. Çünkü bazı sabahlar o günü yaşamak için bir sebep bulamıyorum. Düşünüyorum. Yataktan çıkmak için iyi bir sebebim olmalı… Yok! Yüzyıllarca hareketsiz kalmak istiyorum. Bunu engelleyemem, insanım. Mutsuzluk da bana ait bir şey.. Onu da yaşamalıyım. Herkes yaşamalı.. Yoksa mutluluğun ayrımına nasıl varabilirim??

Farklılıksa şurada ortaya çıkıyor. Bir gün geriye dönüp mutsuz geçirdiğim zamanların sebeplerine baktığımda, gülecek bir şeyler bulabiliyorsam – ki gerçekten çok komik şeylerle karşılaşıyorsun – ‘dünya gerçekten keyifli bir yer’ diyebiliyorum…

Dünya mucizelerle ve sürprizlerle dolu.. Bence olduğu gibi kabul etmek lazım. Güzel günler kadar kötü olanlar da yaşadığımı hissettiriyor bana… Kalbimin boş olduğu günler yerine aşk acısıyla bir meyhanede içmeyi tercih ederim örneğin.. Günler hep aynı geçecekse, varsın içimde hüzün hareket etsin, gezinsin.. En azından nefesimi derinleştirir…

Yeni kiracılarla ruhunuzu kirletip eskitmektense bırakın mutlaka güzel birşeyler vardır onlarla yaşayın. Çivi çivi söker doğru, ama bir süre sonra yalama olur bunuda unutmamak gerek. Unutmak için birilerini suçlamak, onları suçlu görmek kendi evinizi, ruhunuzu kirletmekten başka bir işe yaramıyor. Herkesin hayallerinde büyüttüğü bir adası var, ayak basmaya korktuğu, bu gerçek olunca kaybettik diye adayı kötülemek yerine, başka adalar arayıp boğulmak yerine umudu yitirmemeden hayata devam etmek en doğrusu. Sevmek değil, sevilmeyi becermek bence asıl gerçek…

Bir yandan insanlar hayatlarında bunlarla uğraşırken, başka insanların başka varoluş sorunlarını görmek kendimden ve insanlardan soğutuyor. Videoyu izlerken gözlerimi dolduran, doğuştan kol ve bacakları olmayan aşağıdaki video’adaki  Avusturalyalı adamın adı Nick Vujicic

“Yol alırken bazen düşebilirsiniz. Düştüğünüz zaman ne olur, tekrar ayağa kalkarsanız. Ancak hayatta bazı anlar vardır ki, düştüğünüzde tekrar ayağa kalkacak gücü kendinizde bulamazsınız.

Umudunuz var mı?

Kolları ve ayakları olmayan birinin düştüğü zaman tekrar kalkabilmesi imkansız bir şey olmalı, değil mi? Ancak değil!

Yüz kere kalkmayı denesem ve yüzünde de başarısız olsam, vaz mı geçeceğim? Hiç mi ayağa kalkamayacağım? Başarısız olursam yine deneyeceğim, yine deneyeceğim.

Bilmenizi istiyorum ki bu bir “son” değil. Önemli olan “nasıl bitirdiğiniz?” Güçlü bitirecek misiniz?”

Hayatının hiçbir döneminde; hiçbir kızın teninde elini gezdirememiş, sevdiğinin saçlarını okşayamamış, kimseyle el sıkışamamış, sevdiğine doyasıya sarılamamış, dans edememiş, hiç koşamamış olan o olsa da hayata ruhuyla sarılmış durumda. Siz eğer ruhunuzun kapılarını açacak kadar birisini sevdiyseniz, duvarlarınızı kırıp dökmek yerine o eli tuttuğunuz anları kirletmeyin, şükredin onları elleri olupta yaşayamayanlarda var. Kiracı olmayı ve kiracılarıda boşverin. Ev sahibiniz için kendi ruhunuzu süslemeye devam edin.

Unutmadan;

http://www.engellerikaldir.com